Noise Poetry bestaat uit twee delen, ieder een kant van de cassette beslaand. Brans en Van Driel zorgen voor een constante stroom geluid. Terhalle voelt zich niet geroepen daar steeds overheen te reciteren, maar kiest zijn momenten om zijn interessante teksten te brengen. Hij gebruikt zijn natuurlijke stem, maar her en der wordt die stem ook voorzien van effecten. De poëzie van Terhalle stemt tot nadenken; niet alles wordt ingevuld en de betekenis van de woorden lijk je ook tussen de regels door te moeten horen.
“Er is een tegendraads ritme waarneembaar. Het drietal lijkt zoekende te zijn. Terhalle heeft het over religie(s) en wil in alles geloven. Van de voordracht druipt echter het sarcasme af.”
– OPDUVEL
RELATED
